معصومه اکبری، لیلا طاهری، سمیه مومنیان، فریده یوسفی زاده،
دوره ۱، شماره ۲ - ( ۶-۱۳۹۶ )
چکیده
زمینه و هدف: رعایت ایمنی بیمار از مهمترین مولفه‌های کیفیت ارائه مراقبت بوده و پرستاران از تأثیرگذارترین گروه‌های نیروی انسانی برای ارائه خدمات هستند. از مهمترین ابعاد موثر بر کارایی پرستاران بارکاریی آن‌ها می‌باشد، این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بارکاری ذهنی پرستاران با وضعیت رعایت ایمنی بیماران در بخش‌های اورژانس بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی قم در سال ۱۳۹۶ انجام شد.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی- تحلیلی و مقطعی با شرکت ۱۵۰ پرستار و ۳۰۰ بیمار که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده بودند، انجام شد. از پرسشنامه بارکاری NASA-TLX و پرسشنامه رعایت ایمنی بیماران اورژانس استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ و آزمون‌های آماری تی‌مستقل، آنوا، پیرسون و رگرسیون خطی صورت گرفت. سطح معنی داری در کلیه آزمون‌ها ۰۵/۰>p در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: میانگین بارکاری پرستاران بالا ۸۷/۱۳± ۹۹/۶۳ و میانگین رعایت ایمنی بیماران در حد متوسط ۱۹/۵± ۶۴/۳۲ بود. ارتباط بین بارکاری پرستار و رعایت ایمنی بیماران در بخش‌های اورژانس معکوس و معنی‌دار بود (۰۵/۰>p). در شیفت عصر رعایت ایمنی بیمار بالاتر بود. وضعیت تأهل و تعداد فرزند پرستاران با رعایت ایمنی بیماران ارتباط آماری معنی‌داری داشت (۰۵/۰>p). همچنین سن بیمار ارتباط معکوس و معنی‌دار با رعایت ایمنی بیمار داشت (۰۰۱/۰>p).
نتیجه‌گیری: با افزایش بارکاری پرستاران اورژانس از رعایت ایمنی بیماران این بخش‌ها کاسته می‌شود. برای بهبود وضعیت رعایت ایمنی بیمار باید اقداماتی در جهت کاهش بارکاری پرستاران، همچون برنامه‌ریزی صحیح نیروی کاری در بخش اورژانس توسط مدیران صورت گیرد.
معصومه اکبری، لیلا طاهری، سمیه مومنیان، لیلا نادری،
دوره ۱، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۹۶ )
چکیده
زمینه و هدف: بیماران مراجعه‌کننده به بخش‌های اورژانس نیاز به اقدامات درمانی فوری توسط پرسنل بخش اورژانس دارند. مدیریت زمان در ارائه خدمات درمانی بسیار حیاتی و کوتاهی از آن می‌تواند جان بیماران را به خطر اندازد. این مطالعه با هدف تعیین شاخص‌های زمانی و عوامل مرتبط با آن در بخش اورژانس بیمارستان‌های منتخب دانشگاه علوم پزشکی قم انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، ۲۵۰ بیمار مراجعه‌کننده به بخش اورژانس به صورت نمونه‌گیری آسان انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها فرم بازنگری شده "زمانی و گردش کار خدمات اورژانس" و زمان سنج بود. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ و آزمون‌های ناپارامتری من‌ویتنی و کروسکال والیس تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: زمان ورود بیمار تا تریاژ ۲/۱۳±۲/۷ دقیقه، زمان تریاژ تا ویزیت پزشک ۸/۳۷±۳/۲۱ دقیقه، زمان ویزیت پزشک تا تعیین تکلیف ۵/۴۰±۹/۲۸ ساعت، زمان تعیین تکلیف تا خروج ۵/۶۰±۸ ساعت و زمان کل ورود تا خروج از بخش ۰۷/۱۷±۴/۱۵ ساعت بدست آمد. میانگین زمان‌های مورد بررسی بر حسب تأهل، شدت بیماری و علت بیماری اختلاف معنی داری (۰۵/۰>p) داشتند به طوری‌که بیشترین میانگین زمان کل ورود تا خروج در گروه بیماران متأهل، بیماران با شدت بیماری فوری و علت داخلی اتفاق افتاده بود.
نتیجه‌گیری: رعایت شاخص‌های زمانی در بخش‌های اورژانس بیمارستان‌ها به مدیریت زمان مسئولین نیاز دارد. رسیدن به استاندارد بین‌المللی نیازمند اصلاح خطی‌مشی‌ها، اصول و فرایندهای اجرایی مدیریت بیمارستان است. سیاست‌گذاری باید بر پایه‌ی سازماندهی اقدامات درمانی و پیشگیری از ازدحام و جلوگیری از اثرات نامناسب آن بر مراقبت بیماران بنا شود
